θεοκάτοχος

θεοκάτοχος, -ον (Μ)

αυτός που κατέχεται από τον θεό, που έχει δεχθεί τη θεία χάρη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο-* + κάτ-οχος (< κατ-έχω)].